Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Ζωγραφική ποίηση (1)


Wilhelm Gallhof The Coral-Chain (1878-1918)
Αυτό το καιρό  ανακαλύπτω για πολλοστή φορά την ποίηση της παλαιότερης ζωγραφικής.
Σκέφτομαι ότι ίσως αυτό είναι το στοιχείο που λείπει από την σημερινή ζωγραφική και την έχει καταστήσει "φτωχική" . Φυσικά δεν μιλώ για την ποίηση που γράφουμε ή διαβάζουμε αλλά για αυτήν που είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας ,γι' αυτήν που κουβαλάμε ή δεν κουβαλάμε μέσα μας.  Άλλες εποχές βεβαίως τότε αλλά γιατί να καταργούμε πράγματα που μας εξελίσσουν; Βιδώνοντας τα πόδια μας στο έδαφος δεν βλέπω πως θα συμβεί να ωφεληθούμε.

"Που 'ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό μονοκόμματα στα δύο και τον αποσβολώνει;
Λόγια μονάχα και χειρονομίες. Μονότροπος μονόλογος μπροστά σ' έναν καθρέφτη
κάτω από μια ρυτίδα. Σα μια στάλα μελάνι σε μαντίλι ή πλήξη απλώνει."

Γ. Σεφέρης - Το ύφος μιας μέρας

4 σχόλια:

  1. δεν είναι τραγικό; για να ζούμε σαν άνθρωποι πίσω να χρειάζεται ν' ανατρέχουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βίκυ η τέχνη ακόμη κι όταν είναι ωραιοποιημένη δίνει το σχήμα της εποχής και το αντίστροφο. Βλέποντας λοιπόν το σημερινό σχήμα πως να μην ανατρέξεις στο παρελθόν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου !!!
    Σκέφτομαι πάλι όμως ότι όταν στεκόμαστε μαγνητισμένοι μπροστά σε οποιασδήποτε εποχής δημιούργημα ζωγραφικό, όταν εκεί στέκονται τα μάτια και η ψυχή, στέκεται η ανάσα, το έργο κατακτά την αιωνιότητα μέσα μας και ένα ψήγμα του εαυτού μας μένει εκεί για συντροφιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το κατακτάμε και μας κατακτά... ναι κάπως έτσι είναι. Κι όλα αυτά τα παλαιότερα έργα είναι ένας καλός οδηγός για να συγκρίνουμε τι είχαμε, τι έχουμε και προς τα που θέλουμε να πάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή